Synchronia to jednoczesność występowania pewnych procesów lub zjawisk. Wystawa opowiada o potrzebie bliskości między ludźmi, z jednej strony realizowanej w sposób bezpośredni, z drugiej zaś o takich jej odmianach, których użyczają nam media komunikacyjne, a których pierwszym reprezentantem jest telefon komórkowy. Wystawa składa się z dwóch części: Monideł – marzeń spełnianych, oraz Phonegramów – iluzji spełnień. Pierwsza jest wypadkową oczekiwań osób zamawiających monidła i moim autorskim zaangażowaniem. Wydawałoby się, że już nic w tej materii nie można dodać, że monidła należą do innej epoki, a jednak ludzie wciąż ich pragną. Potrzeba piękna i radosnego życia jest tak samo aktualna jak niegdyś. Interesujące jest również to, że nie obraz malarski, ale monidło, zawierające fotograficzne poświadczenie rzeczywistości, nadal te pragnienia uobecnia. Równolegle, owym pragnieniom towarzyszy dzisiaj postęp techniczny, wszechobecność obrazów mechanicznych, składanych w pamięciach urządzeń digitalizujących. Drugi cykl ukazuje pary małżeńskie fotografowane w świetle telefonu komórkowego. Jest on swoistą metaforą realności, w problematykę której wpisują się słowa profesora Josepha Weizenbauma – twórcy programu ELIZA, umożliwiającego prostą rozmowę z komputerem: Metafory i analogie, poprzez zestawienie różnych kontekstów, prowadzą do powstawania nowych sposobów patrzenia. Prawie wszystko to, co wiemy, łącznie z poważną nauką, opiera się na metaforze. I dlatego nasza wiedza nie jest absolutna. Zastanawiam się nad wpływem współczesnych mediów komunikacyjnych na relacje między ludźmi, a w tym przypadku między małżonkami, a więc osobami, które choć są najbliżej siebie, to poprzez nadmierne wykorzystywanie rozmaitych urządzeń jednocześnie mogą się ze sobą mijać. Każdą z osób fotografowałam oddzielnie, ale parę małżeńską prezentuję razem, tzn. portret kobiety i mężczyzny styka się ze sobą podczas prezentacji – jak we wcześniejszych, klasycznych monidłach. Fotografowane osoby ukazane są w sytuacji intymnej. Przymknięte oczy nawiązują do transcendencji ikony, bliższej tematyce monideł, ale także istoty medium fotograficznego, które uwiecznia, uobecnia, jest swoistą maską pośmiertną. Pojawia się symboliczne światło i pytanie: czy globalna wiedza, do której mamy dostęp, czynią nas większymi? Czy rozumiemy przez to lepiej siebie i świat? I czy pokonywanie niewidzialnej przestrzeni czyni nas sobie bliższymi? Te właśnie pytania próbuję zwizualizować w zestawie Phonegramy.

Powstało kolejnych 10 prac wykonanych tą samą techniką „monidłową”. Moja myśl jest ta sama jak przy monidłach ślubnych, ale oprócz tego starałam się pokazać jak postrzegam poszczególne osoby w kontekście współczesnego świata. To co kiedyś wstydliwe stało się modne (np.: aparat na zębach, czy tatuaż na ramieniu). Pokazuję nowy ideał piękna podkreślając go malarską pozą i ozdobną ramą. Królik miniaturka, występujący w autoportrecie, to także znak naszych czasów- miniaturyzacji, manipulacji genetycznej. Także starsi ludzie, poddają się współczesności, używają słów i znaków pochodzenia angielskiego: ok. Dzisiejszy świat lubi kicz, chociaż sądzę, że upodobanie do kiczu to część nas.

Projekt ten jest obszerny i wciąż otwarty. To próba ocalenia pamięci o jednostce, ocalenia także niszczejących na strychu monideł poprzez reprodukowanie ich. Projekt jest złożony i składa się z dwóch realizacji. Zapis tekstowy osoby opowiadającej o osobie z portretu i wyidealizowana reprodukcja oraz zdjęcie o charakterze dokumentalnym osoby trzymającej monidło, na którym występuje on sam lub jest na nim ktoś będący z nim w jakimś związku.